Yes! Vandaag is het zover! Mijn tiende verjaardag! Het is nog vroeg, maar ik kan nu echt niet meer slapen. Ik ben zo opgewonden! Ik spring mijn bed uit en trek de jurk aan die ik speciaal voor vandaag heb gekocht. Striker is ook al wakker, en zo te zien is ze net zo blij als ik. Ik aai haar.
"Vandaag is de grote dag. We gaan op reis!" Zeg ik tegen haar, en we rennen naar de woonkamer. Overal in het huis hangen slingers. Dat moet veel werk geweest zijn, dit huis is enorm!
Mijn ouders zitten al op me te wachten. Als ik binnenkom beginnen ze te zingen. Dan haalt mijn vader een groot cadeau tevoorschijn. Ik vraag me af wat het kan zijn. Het was toch al een cadeau dat ik op reis mocht?
"Van harte gefeliciteerd!" Zegt mijn vader, en hij geeft mij het cadeau. "Maak maar snel open."
Nieuwsschierig scheur ik het papier los en haal een paar prachtige skeelers tevoorschijn.
"Wauw! Ze zijn prachtig! Bedankt!!" Zeg ik verwonderd.
"We dachten dat dat wel handig zou zijn voor je reis. Eerst wilden we je een fiets geven, maar skeelers zijn lichter en makkelijker mee te nemen, en bovendien kun jij harder skeeleren dan fietsen." Zegt mijn moeder. "Wil je ze uitproberen?"
"Echt wel!" Zeg ik, en ik ren naar onze enorme tuin. Ik trek ze aan en skeeler een paar rondjes. Striker komt naast me galopperen. Ik skeeler weer terug naar mijn ouders en geef ze een knuffel.
"Echt ontzettend bedankt."
"Het wordt tijd dat je naar professor Elm gaat. Hij zal je je pokedex en je eerste Jotho-Pokemon geven. John brengt je erheen." Zegt mijn vader.
Fijn. John is onze piloot. Dat betekend dus dat we met het vliegtuig gaan. En nogmaals, ik haat vliegen.
Ik knik. Ik moet er iets voor over hebben.
"Hier is je tas. Er zit eten in voor een paar dagen en wat schone kleren. En er zitten wat pokésoesjes en poffins in voor Striker. En een tent en een slaapzak natuurlijk." Zegt mijn moeder.
Ik stap in het vliegtuig. Boven aan de trap draai ik me om.
"Dag! Veel succes!" Hoor ik mijn moeder roepen.
"Maak je geen zorgen!" Roep ik terug. Ik ga zitten. De deur gaat dicht. Het vliegtuig stijgt op. Ik zie Kanto steeds kleiner worden, tot we boven de wolken uitstijgen. Ik zie allemaal prachtige Pokemon vliegen.
Een pokemon trekt mijn aandacht. Hij is prachtig. Ik kijk er vol bewondering naar. We hebben het in de les nooit over deze Pokemon gehad. Opeens schiet me het verhaal te binnen dat mijn echte moeder me altijd voorlas. Over een Vuurvogel... De Regenboog-Pokemon... Ik weet het heel zeker. Deze prachtige Pokemon is Ho-Oh. Ik voel mijn misselijkheid verdwijnen. Er is geen mooiere manier om je reis te beginnen dan dit.
Ik kijk naar Striker. Ze is naast me op de bank in slaap gevallen. Ik glimlach. Mijn dag kan niet meer stuk.
"Hé, John, hoelang is het nog vliegen?" Schreeuw ik naar onze piloot.
John lacht. "Nog eventjes maar, we zijn er bijna."
Ik kijk weer uit het raam. De Pokemon is verdwenen. Jammer.
Ach, wat maakt het uit. Ik ga nog zo veel geweldige Pokemon tegenkomen!
Even later landen we. Zodra John de deur opendoet sprint ik naar buiten.
"We zijn er. New Bark Town. Daar is het lab van professor Elm. Veel succes, Sam."
"Bedankt!" schreeuw ik naar hem, en dan rennen ik en Striker maar het lab. Professor Elm staat al te wachten.
"Hallo. Jij bent vast Samantha-Victoria Blaze. Kom binnen." Zegt hij.
Fijn. Mijn moeder heeft me dus opgegeven onder mijn voledige naam. Ik haat mijn voledige naam. Het is veel te lang en te formeel. Gelukkig noemt bijna iedereen me altijd Sam.
"Zeg maar Sam." Zeg ik.
"En, Sam, weet je al welke pokemon je wilt?"
Cyndaquil
Ik knik. "Cyndaquil."
De professor lacht. "Zo." Zegt hij. "Je bent een van de weinigen die al weet welke Pokemon ze willen."
Ik knik weer.
"Hier is Cyndaquils pokebal, en hier zijn je trainers kaart, pokedex en een paar extra pokeballen. Ik wens je veel succes."
Ik laat Cyndaquil uit zijn pokebal en kniel bij hem neer.
"Hallo Cydaquil. Ik ben Sam, en dit is Striker. Wij zijn je nieuwe vrienden."
Opeens vliegt de deur open en stapt er een jongen naar binnen...